пакаўза́ць

‘пакоўзацца, паслізгаць, павадзіць па якой-небудзь паверхні чым-небудзь’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пакаўза́ю пакаўза́ем
2-я ас. пакаўза́еш пакаўза́еце
3-я ас. пакаўза́е пакаўза́юць
Прошлы час
м. пакаўза́ў пакаўза́лі
ж. пакаўза́ла
н. пакаўза́ла
Загадны лад
2-я ас. пакаўза́й пакаўза́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час пакаўза́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пако́ўзаць

‘пакоўзацца, паслізгаць, павадзіць па якой-небудзь паверхні чым-небудзь’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пако́ўзаю пако́ўзаем
2-я ас. пако́ўзаеш пако́ўзаеце
3-я ас. пако́ўзае пако́ўзаюць
Прошлы час
м. пако́ўзаў пако́ўзалі
ж. пако́ўзала
н. пако́ўзала
Загадны лад
2-я ас. пако́ўзай пако́ўзайце
Дзеепрыслоўе
прош. час пако́ўзаўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

навадзі́ць, ‑ваджу, ‑водзіш, ‑водзіць; пр. навадзіў, ‑дзіла; зак., каго.

1. Прывесці многа каго‑н. куды‑н.

2. Павадзіць каго‑н. доўгі час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поводи́ть​I сов., в разн. знач. павадзі́ць, (долго, неоднократно) папаво́джваць, папавадзі́ць;

поводи́ть руко́й по лицу́ павадзі́ць руко́й па тва́ры;

поводи́ ребёнка павадзі́ дзіця́; см. повести́​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

почерти́ть сов.

1. пачарці́ць;

2. (по чему) паправо́дзіць ры́сы, парысава́ць, пакрэ́сліць; (рукой в воздухе) павадзі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паадто́птваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Адтаптаць усё, многае або што‑н. усім, многім. — Ведаеце што? — загаварыў Алеська. — Пойдзем да майго таткі.. Каня дасць павадзіць. — Разумненькі, — надзьмуўся Коля. — Яшчэ конь ногі паадтоптвае. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заду́мны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Задуменны, задумлівы. Галя думала, што Альбіна проста хоча павадзіць яе па лесе, паказаць хараство яго. Але Альбіна ішла задумная, маўклівая. Сабаленка. Незвычайны агонь у задумных вачах, На каленях ляглі гуслі-баі. Купала. Алесь ішоў берагам паміж старых задумных хвой і прыслухоўваўся да іхняй таёмнай гаманы. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпіён, ‑а, м.

Звычайна засакрэчаная асоба, якая тайна збірае або крадзе звесткі, дакументы, што складаюць дзяржаўную або ваенную тайну, з мэтай перадачы іх іншай дзяржаве. Пачалі пашырацца чуткі аб з’яўленні ў нашых тылах варожых шпіёнаў і дыверсантаў. Машара. Паміж лясоў прабіраліся да населеных пунктаў шпіёны і дыверсанты. Чорны. Сотні мільёнаў долараў асігноўваецца ўрадам ЗША на падрыўную работу супроць краін народнай дэмакратыі і СССР, на засылку ў гэтыя краіны шпіёнаў і дыверсантаў. «Звязда». // Разм. Той, хто сочыць за кім‑н., падпільноўвае каго‑н., даносіць на каго‑н. І бацька прыняў вясёлае рашэнне: павадзіць «грыбных шпіёнаў» за нос. Шамякін.

[Ням. Spion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)