Нароў ’нораў’ (Ян.; мазыр. Бел. каз. эпас), нароўка ’нораў, характар’ (Бяльк.). Гл. нораў ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ха́барніцкі, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы хабарнікам, хабарніцтву. Хабарніцкія манеры. Хабарніцкі нораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гадзю́чы, ‑ая, ‑ае.

Які належыць гадзюцы, уласцівы ёй. Гадзючая скура. Гадзючы нораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пампаду́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пампадура, уласцівы яму. Пампадурскі нораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шамая́, ‑і, ж.

Прамысловая рыба сямейства карпавых, распаўсюджаная ў басейнах Чорнага, Азоўскага, Каспійскага і Аральскага нораў.

[Перс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нрав м. но́раў, -раву м.; (характер) нату́ра, -ры ж.;

по нраву разг. да спадо́бы;

круто́й нрав круты́ но́раў (крута́я нату́ра);

весёлый нрав вясёлая нату́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Перанараві́ць ’перачакаць’ (Нас.). Да пера- і нораў (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзіця́тка, ‑а, н.

Разм. Ласк. да дзіця (у 1, 2 знач.). Марына знае нораў сына — Дзіцятка трэба пакарміць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зайчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і заячы (у 1, 2 знач.). Зайчыны след. Зайчыны нораў.

•••

Зайчыная душа гл. душа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парсючы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да парсюка. Парсючыная галава. // Такі, як у парсюка. І ў маленькага парасяці парсючыны нораў. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)