приста́вить сов.

1. прыста́віць;

2. портн. прытачы́ць, надтачы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надто́чаны I сто́ченный (немно́го); см. надтачы́ць I

надто́чаны II подто́ченный; см. надтачы́ць II

надто́чаны III

1. прич. надста́вленный, наста́вленный; надши́тый; надвя́занный; наращённый; см. надтачы́ць III;

2. прил. надставно́й;

~на́я ча́стка рукава́ — надставна́я часть рукава́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надста́вить сов.

1. надста́віць;

2. (присоединив, удлинить) надтачы́ць, мног. панадто́чваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надто́чваць I несов. (на станке, точиле и т.п.) ста́чивать (немно́го); см. надтачы́ць I

надто́чваць II несов. (подъедать снизу) подта́чивать; см. надтачы́ць II

надто́чваць III несов. (удлинять) надставля́ть, наставля́ть; (одежду — ещё) надшива́ть; (верёвку — ещё) надвя́зывать; (спец. — ещё) нара́щивать; см. надтачы́ць III

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надто́чванне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. надточваць ​1 — надтачыць ​1.

надто́чванне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. надточваць ​2; надточка (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пры́тачак ’высевак’ (пух., Сл. ПЗБ), прыто́чка ’дадатак’ (Байк. і Некр.). Ад прытача́ць ’надтачыць; дадаць частку, кавалак, каб павялічыць што-небудзь’ < тачыць (гл.). Адносна семантыкі параўн. яшчэ і ўкр. приточи́ти ’далучыць, дадаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

надто́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. надтачыць ​2.

2. Тое, што і надстаўка (у 2 знач.). Мае хвацкія аўчынкі: з аднае могуць выйсці плечы без надточак. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надто́чка ж.

1. надста́вка, наста́вка; надши́вка; надвя́зка; нараще́ние ср.; см. надтачы́ць III;

2. (надставленное место) надста́вка, наста́вка, надши́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наста́вить​I сов.

1. (поставить) наста́віць, мног. панастаўля́ць;

2. (удлинить) надтачы́ць, мног. панадто́чваць; (надставить) надста́віць;

3. (нацелить) наста́віць; (направить) накірава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

над... (а таксама над’..., нада...), прыстаўка.

I. Ужываецца пры ўтварэнні дзеясловаў і вытворных ад іх слоў са значэннямі:

1. Павелічэнне, пашырэнне прадмета да пэўнай мяжы, нормы, напрыклад: надбудаваць, надтачыць, надставіць, надвязаць, надклеіць, надшыць.

2. Няпоўны ахоп прадмета дзеяннем, няпоўнае дзеянне, напрыклад: надкапаць, надпіць, надламаць, надпілаваць.

II. Ужываецца пры ўтварэнні назоўнікаў і прыметнікаў са значэннем больш высокага становішча, напрыклад: надброўе, надгартанны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)