марня́віць

‘мардаваць, марнаваць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. марня́ўлю марня́вім
2-я ас. марня́віш марня́віце
3-я ас. марня́віць марня́вяць
Прошлы час
м. марня́віў марня́вілі
ж. марня́віла
н. марня́віла
Загадны лад
2-я ас. марня́ў марня́ўце
Дзеепрыслоўе
цяп. час марня́вячы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ма́рчык ’абжора’ (Федар. 4). Відаць, да марнава́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

павярэ́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.

Разм. Стаміцца, адчуць сябе нездаровым ад цяжкай работы, доўгай хадзьбы і пад. — Даволі, сарокі, час марнаваць, не павярэдзіцеся, калі ўдваіх і возьмеце мяш[ок], — прыкрыкнуў дзед. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

провола́кивать несов.

1. правалака́ць, правала́кваць, праця́гваць;

2. разг. праця́гваць, марнава́ць; см. проволочи́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тра́тить несов.

1. тра́ціць, стра́чваць; (напрасно) тра́ціць; марнава́ць;

2. (издерживать) тра́ціць, выдаткава́ць; выдатко́ўваць, расхо́даваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пустаглу́м ’хто бескарысна марнуе грошы ці іншыя каштоўныя рэчы’ (Варл.). Да глуміць ’псаваць, марнаваць’, параўн. попусту, упустую (траціць грошы і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

марнава́нне ср.

1. тра́та ж., убива́ние;

2. тра́та ж., перево́д м., изво́д м.;

1, 2 см. марнава́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мараха́ніць ’траціць час дарма’ (Бяльк.). Няясна. Магчыма, узыходзіць да рус. морх ’махры’, ’аборкі на рукавах сукенкі’ > ’рабіць махры, аборкі’ > ’займацца непатрэбнай справай’ > ’марнаваць час’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валаво́дзіць ’марудзіць’ (БРС, Гарэц., Касп.), валаводзіцца ’разводзіць цяганіну’ (Нік. Очерки). Рус. калін., кур. воловодить ’марудзіць, бавіцца, марнаваць час, зацягваць справу’, укр. воловод ’маруда’, воловодити ’цягнуць справу’. Да валавод ’той, хто водзіць валоў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Марна́цыя ’псаванне, шкода’ (астрав., Сцяшк. Сл.). Да марнава́ць (гл. ма́рна). Суфікс ‑цыя ў размоўнай мове і зах.-бел. гаворках ужываецца для ўтварэння абстрактных назоўнікаў (драг. сміхо́цыя, штуке́нцыя). Аналагічна польск. marnacja ’марнаванне, страта’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)