кіўну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да ківаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакі́ўваць

‘час ад часу ківаць чым-небудзь (пакіўваць галавой)’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пакі́ўваю пакі́ўваем
2-я ас. пакі́ўваеш пакі́ўваеце
3-я ас. пакі́ўвае пакі́ўваюць
Прошлы час
м. пакі́ўваў пакі́ўвалі
ж. пакі́ўвала
н. пакі́ўвала
Загадны лад
2-я ас. пакі́ўвай пакі́ўвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час пакі́ўваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мота́ть​II несов., разг. (головой) мата́ць; (качать) ківа́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ківа́нне ср.

1. кача́ние; пока́чивание; кива́ние;

2. шата́ние;

1, 2 см. ківа́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поша́тывать несов. (патро́ху, зрэ́дку, час ад ча́су) хіста́ць (калыва́ць, ківа́ць); пахі́стваць, пакалы́хваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кі́вам ’мігам’ (Нас.). Гл. ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківа́льнік ’маятнік у гадзінніку’ (Бяльк.). Гл. ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківу́ль ’хуткі аднаразовы рух’ (Нас.). Гл. ківель, ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківэ́йзар ’тэлевізар’ (Мат. Гом.). Да тэлевізар пад уплывам ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ківу́нь — ііра падачу знака кіўком (Нар. лекс.). Гл. ківель, ківаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)