красота́ ж. краса́, -сы́ ж., хараство́, -ва́ ср., прыгажо́сць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Красаві́к 1 ’чацвёрты месяц года’ (ТСБМ, Гарэц., Нас.), ’пяты месяц года’ (Яруш.). Гл. краса 2.

Красаві́к 2 ’баравік, які расце, калі красуе жыта’ (Сцяшк. Сл., Мат. Гом.). Гл. краса 2.

Красаві́к 3 ’жучок на коласе ў час красавання злакаў’ (Ян.). Гл. краса 2.

Красаві́к 4 ’лешч’ (Мат. Гом.). Нераст ляшча адбываецца ў час красавання злакаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красаві́ца ’вясёлка’ (ДАБМ). Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красата́ ’кветкі’ (Булг.). Гл. краса 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красу́н ’прыгажун’ (ТСБМ). Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сенажа́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сенажаці, уласцівы ёй. Выйшлі з ёй [дзяўчынай], дзе сенажатная краса Зіхцела, як вясёлкі мнагацветны ўзор. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Краснале́ссе ’бор’ (Яшк.). Параўн. чырвоны лес. Гл. краса 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красналю́дак ’гном’ (Жыв. сл.). Сувязь з краса 1 няясная.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кра́сы ’воўчае вяселле’ (Сцяшк. Сл., Сл. паўн.-зах.). Параўн. краса 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Красава́ць ’цвісці (пра злакавыя расліны)’ (ТСБМ, Шат., Касп., Сл. паўн.-зах.). Гл. краса 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)