перагнаі́ць, -наю́, -но́іш, -но́іць; -но́ены; зак., што.

1. Згнаіць усё, многае.

П. сена.

2. Угнаіць звыш нормы, празмерна.

П. зямельны ўчастак.

|| незак. перагно́йваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

згно́йваць несов., прям., перен. сгна́ивать; см. згнаі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спрухня́віць

‘згнаіць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. спрухня́ўлю спрухня́вім
2-я ас. спрухня́віш спрухня́віце
3-я ас. спрухня́віць спрухня́вяць
Прошлы час
м. спрухня́віў спрухня́вілі
ж. спрухня́віла
н. спрухня́віла
Загадны лад
2-я ас. спрухня́ў спрухня́ўце
Дзеепрыслоўе
прош. час спрухня́віўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пагнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак., што.

Згнаіць усё, многае. Пагнаіць усё сена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыгнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак., што.

Дрэнна захоўваючы, даць падгнісці; трохі згнаіць. Прыгнаіць сена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перагнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак., што.

1. Згнаіць усё, многае.

2. Угнаіць звыш нормы, празмерна ўгнаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак.

1. што. Выклікаць нагнаенне чаго‑н. Нагнаіць рану. Нагнаіць парэз.

2. чаго. Згнаіць у нейкай колькасці. Нагнаіць сена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пагно́й ’угноенае месца, зямля’ (Нас., Др.-Падб., Гарэц., Шн. 2, Мат. Гом., Сл. ПЗБ) і погнби ’тс’ (ТС), ’загароддзе (участак)’ (Сцяшк. Сл.), ’угнойванне, гной’ (Юрч.), погнби ’поле, якое не засявалася некалькі гадоў’ (КЭС, палес.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад пагноіць Згнаіць (гл. гной). Але параўн. польск. pognoić, pognoj.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гразі́ць, гражу, грозіш, грозіць; незак.

Абяцаць зрабіць каму‑н. зло, непрыемнасць; пагражаць. [Ураднік] лаяўся, гразіў, абяцаў арыштаваць і згнаіць у турме, спрабаваў купіць ліслівасцю, але Агапа стаяла на сваім. Чарнышэвіч. // Рабіць пагражальны жэст. Чыкілевіч падымае палец, злёгку грозіць Пракопу, як настаўнік неразумнаму вучню. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліслі́васць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць ліслівага.

2. Празмернае ўсхваленне; угодлівасць, падлізванне. Дзе хітрыкі, ліслівасць — там і вераломства. Валасевіч. Дзяўчына не даруе баязлівасці, ліслівасці і наогул якой-небудзь слабасці. Арабей.

3. Разм. Ласкавасць, пяшчотнасць. [Ураднік] лаяўся, гразіў, абяцаў арыштаваць і згнаіць у турме, спрабаваў купіць ліслівасцю, прасіў, але Агапа стаяла на сваім. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)