запаўне́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. запаўняць — запоўніць і стан паводле знач. дзеясл. запаўняцца — запоўніцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
справаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Службовая асоба, якая ведае канцылярскімі справамі. Леаніду паказалі школьныя журналы старэйшых класаў, справавод узяўся запаўняць анкету. Шахнавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запружа́ть несов.
1. зага́чваць, гаці́ць; запру́джваць;
2. перен. запаўня́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
запру́живать несов.
1. зага́чваць, гаці́ць; запру́джваць;
2. перен. запаўня́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шпаклява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; незак., што (спец.).
Замазваць, запаўняць трэшчыны, шчыліны спецыяльным саставам перад паліроўкай, фарбаваннем.
Ш. сцены.
Ш. падлогу.
|| зак. зашпаклява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны.
|| наз. шпаклява́нне, -я, н. і шпаклёўка, -і, ДМ -ўцы, ж.
|| прым. шпаклёвачны, -ая, -ае.
Шпаклёвачныя работы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
запаўне́нне ср.
1. заполне́ние, наполне́ние;
2. заполне́ние;
3. запру́живание;
4. восполне́ние;
1-4 см. запаўня́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наводня́ть несов., прям., перен. затапля́ць; (заливать) заліва́ць; (наполнять) напаўня́ць, запаўня́ць; (только в перен. знач.) навадня́ць;
река́ наводня́ет луга́ рака́ затапля́е (заліва́е) лугі́;
то́лпы наводня́ют у́лицы нато́ўпы напаўня́юць (запаўня́юць) ву́ліцы;
наводня́ть ры́нок това́рами запаўня́ць (напаўня́ць, навадня́ць) ры́нак тава́рамі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
запаўня́цца несов.
1. (до предела) заполня́ться, наполня́ться;
2. (пополняться) восполня́ться; см. запо́ўніцца;
3. страд. заполня́ться; наполня́ться; запру́живаться; восполня́ться; см. запаўня́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кардо́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
1. Каробка з кардону для лёгкіх рэчаў. Кардонка з-пад чаравікаў. □ Калі Віктар Сяргеевіч замест звычайнай доктарскай трубкі дастаў з кардонкі нейкі невядомы ёй апарат, бабка пачала часцей міргаць вачамі і прыглядацца. Якімовіч. Ішлі мадысткі, хаваючы кардонкі пад плашчамі. Караткевіч.
2. Разм. Невялікі кавалак кардону. Кардонка пад насценны каляндар. □ Закончыўшы запаўняць картку, пісар кінуў мне за бар’ер вузенькую кардонку з нумарам: — Насіць у левай кішэні. Ідзі. С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
панава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак.
1. Мець уладу над кім‑, чым‑н., уладарыць. Дні тры ў мястэчку панавалі белапалякі. Лынькоў. З гісторыі .. [Сярожка] цьмяна ўспамінаў, што некалькі вякоў там [у Мексіцы] панавалі іспанцы. Скрыпка.
2. Мець пераважнае распаўсюджанне; пераважаць. Зялёны колер розных адцен[ня]ў пануе тут над усім. В. Вольскі. Баявы настрой, які панаваў у пачатку сходу, хутка апаў, загаварылі пра дробязі, і то без запалу, абы не маўчаць. Хадкевіч. // Ахопліваць, запаўняць, напаўняць сабой усё. У лясным гушчары пануе спрадвечны змрок і цішыня. М. Ткачоў. Хлопцы маўчаць. Стоеная цішыня пануе некалькі хвілін. Навуменка.
3. Узвышацца над чым‑н. (пра горы, будынкі і пад.). Мы падымаемся на ўзвышша Бірса, якое пануе над усім наваколлем. В. Вольскі. [Дуб] уладна панаваў над шырокім прасцягам прысадзістага алешніку. Аляхновіч.
4. Быць галоўным у чым‑н., дзе‑н.; першынстваваць. То браў верх тоўсты.. голас, то панаваў галасок тоненькі. Бядуля.
5. Разм. Жыць у раскошы. У харомах прыгожых панавала сястра: клеці поўныя збожжа, а каморы — дабра. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)