загу́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад загубіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жыўцо́м, прысл. (разм.).
1. У жывым стане, жывым.
Узяць ваўка ж.
2. Гвалтоўна, жывасілам.
Вырваць дрэўца ж.
◊
Жыўцом з’есці (праглынуць) (разм.) — нападкамі, ганеннем звесці са свету, загубіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Істра́ціць ’загубіць’ у кантэксце: «баба не любіла дзѣта,… и хотѣла, кабъ яго страціць» (мін., Шн., 2, 219). Рус. дыял. истра́тить ’загубіць, знішчыць’; параўн. смал.: «Мачеха дитенка истратила» (СРНГ). Працягвае ст.-рус. истратити ’загубіць, знішчыць’ ці ўтворана ад страціць (гл.) з прыстаўным і‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дакана́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. (разм.).
1. каго (што). Давесці да знямогі, да пагібелі; загубіць.
Няволя даканала яго.
2. што. З цяжкасцю скончыць, завяршыць што-н.
Даканалі ўборку бульбы.
|| незак. дако́нваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
угро́бить сов., груб., прост. угро́біць; (убить) забі́ць; (погубить) загубі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
утопи́ть сов.
1. утапі́ць;
2. перен., разг. утапі́ць, загубі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
правалі́ць, -алю́, -а́ліш, -а́ліць; -а́лены; зак.
1. што. Праламаць, абрушыць.
П. падлогу.
2. што. Загубіць якую-н. справу (разм.).
П. мерапрыемства.
3. каго-што. Адхіліць, адвесці (разм.).
П. каго-н. на экзамене (паставіць нездавальняючую ацэнку).
|| незак. права́льваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. права́л, -у, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Страце́нне ‘смяротная кара’, ‘адсячэнне (галавы)’ (Нас., Гарэц.), страцэ́ня, страцэнё ‘знішчэнне’ (Сл. ПЗБ), страце́не ‘страта’ (Нар. Гом.), стра́ціць ‘загубіць, знішчыць, пазбавіць жыцця’ (Нас., ТСБМ, Нар. Гом., Сержп. Прымхі, Сл. ПЗБ, Некр. і Байк.). У спецыфічным значэнні ‘пазбаўленне жыцця’, хутчэй за ўсё, з польск. stracenie ‘пакаранне смерцю’, stracić ‘пакараць смерцю’, што развілося на падставе значэння ‘згубіць, загубіць’, тыповага для стра́ціць, што да тра́ціць (гл.), параўн. страта ‘згуба’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
истреби́ть сов. зні́шчыць, мног. пазнішча́ць, вы́нішчыць; (погубить — ещё) загубі́ць; (вывести — ещё) вы́весці;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
загу́блены
1. загу́бленный, погу́бленный; угро́бленный;
2. перен. загу́бленный, погу́бленный; разру́шенный;
3. потра́ченный, загу́бленный;
1-3 см. загубі́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)