зва́лчыць

‘перамагчы, адолець, заваяваць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. зва́лчу зва́лчым
2-я ас. зва́лчыш зва́лчыце
3-я ас. зва́лчыць зва́лчаць
Прошлы час
м. зва́лчыў зва́лчылі
ж. зва́лчыла
н. зва́лчыла
Загадны лад
2-я ас. зва́лчы зва́лчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час зва́лчыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завоева́ть сов.

1. (подчинить при помощи военных действий) заваява́ць, мног. пазаваёўваць;

2. перен. (овладеть, приобрести) заваява́ць, здабы́ць;

завоева́ть себе́ положе́ние заваява́ць сабе́ стано́вішча;

завоева́ть сла́ву здабы́ць сла́ву.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заваёўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. заваёўваць — заваяваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтарытэ́т, -а і -у, М -тэ́це, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Агульнапрызнанае значэнне, уплыў.

Заваяваць а.

2. -а. Асоба, якая карыстаецца павагай, прызнаннем.

Буйны а. у фізіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заваява́ны і заваёваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад заваяваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаваёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Заваяваць усіх, многіх або ўсё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паклане́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пакланяцца.

2. Адданае захапленне, глыбокая павага. Заваяваць пакланенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заваява́ны

1. завоёванный, покорённый;

2. перен. завоёванный;

1, 2 см. заваява́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шасцібо́рства, ‑а, н.

Комплекс спаборніцтва з шасці відаў спорту; спаборніцтва па праграме гэтага комплексу. Заваяваць першае месца ў шасціборстве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакары́ць, -кару́, -ко́рыш, -ко́рыць; -ко́раны; зак., каго-што.

1. Падпарадкаваць сваёй уладзе, заваяваць.

П. крэпасць.

Чалавек пакарыў космас.

2. перан. Выклікаць у каго-н. сімпатыю, давер да сябе.

П. дзявочае сэрца.

|| незак. пакара́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. пакарэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)