Прыста́вы толькі мн. ’вароты’ (лаг., Жд. 3). Дэрыват ад прыста́віць < ставіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчечо́к ’пянёк’ (Кліх). Характэрны дэрыват дэмінутыўнага суфікса -ок (< ъкъ) ‑ечок. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пралі́к ’памылка пры лічэнні’ (Нас.). Зваротны дэрыват ад пралічыцца < польск. przeliczyć się.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Про́спа ’абуджэнне ад сну’ (Нас.). Аддзеяслоўны дэрыват з суф. ‑а ад праспаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыпро́с ’запрашэнне’: без прыпросу зʼяжджаліся госці (Стан.). Нулявы дэрыват ад прыпрасі́ць < прасі́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прысе́к ’ніжняя частка калоднага вулея’ (ТС). Нулявы дэрыват ад прысяка́ць. Гл. сячы́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Папаўзу́ха ’мяцель, завіруха, завея’ (Гарэц., Бяльк.). Дэрыват з суф. ‑уха ад папаўзуспаўзці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Праклі́мкаць ’пражыць як-небудзь’ (Мат. Гом.). Экспрэсіўны прэфіксальна-суфіксальны дэрыват ад клімкаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прако́ша ’пакос’ (чэрв., Сл. ПЗБ). Дэрыват ад пракос або пракасіць з суф. -ja.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прысму́так ’засмучэнне, маркота; жаль’ (Нас., Байк. і Некр.). Прэфіксальны дэрыват ад смутак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)