дзёўбаць несов., см. дзяўбці́ 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзяўба́ць несов., см. дзяўбці́ 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзяўбці́ся, ‑бецца; пр. дзёўбся, дзяўблася, ‑лося; незак.

1. Разм. Мець звычай, прывычку біцца дзюбай (пра птушак). — Гляньце, гляньце, — наш дроздзік дзяўбецца. Сіпакоў.

2. Дзяўбці адзін аднаго. Два пеўні дзяўбуцца.

3. Зал. да дзяўбці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзяба́ць

‘дзяўбці каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дзяба́ю дзяба́ем
2-я ас. дзяба́еш дзяба́еце
3-я ас. дзяба́е дзяба́юць
Прошлы час
м. дзяба́ў дзяба́лі
ж. дзяба́ла
н. дзяба́ла
Загадны лад
2-я ас. дзяба́й дзяба́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час дзяба́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

долдо́нить несов., прост. балбата́ць, дзяўбці́, мало́ць языко́м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падзёўбваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што і без дап.

Дзяўбці пакрысе, час ад часу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзеўбану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да дзяўбці, дзяўбаць (у 1–3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзяўбці́, -дзяўбу́, -дзяўбе́ш, -дзяўбе́; -дзяўбём, -дзеўбяце́, -дзяўбу́ць; -дзёўб, -дзяўбла́, -ло́; -дзяўбі́; -а́ны; зак., што.

1. Здзяўбці ўсё.

Галубы падзяўблі ўвесь корм.

2. Дзяўбці некаторы час.

Крыху падзяўблі і зніклі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

задзяўбці́, -дзяўбу́, -дзяўбе́ш, -дзяўбе́; -дзяўбём, -дзеўбяце́, -дзяўбу́ць; -дзёўб, -дзяўбла́, -ло́; -дзяўбі́; -дзяўба́ны; зак., каго.

1. Забіць, прыбіць ударамі дзюбы.

Каршун задзёўб курыцу.

2. Пачаць дзяўбці.

|| незак. задзёўбваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзяўбці́ся, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -бе́цца; дзёўбся, дзяўбла́ся, -ло́ся; незак.

1. Мець звычку біцца дзюбай (пра птушак; разм.).

Гэты певень дзяўбецца.

2. Дзяўбці адзін аднаго.

Два пеўні дзяўбуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)