Выпа́ліна (БРС). Да выпаліць (гл. паліць) з суф. ‑іна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́жечь сов., в разн. знач. вы́паліць, мног. павыпа́льваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́паля́нка ’выпаленае месца ў лесе’ (Яшк.). Да выпаліць з суф. ‑анка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́пламеніць ’выпаліць, знішчыць’ (Гарэц.), вы́пломеніць ’тс’ (Нас.). Запазычанне з польск. wypłomienić ’тс’ (Цвяткоў, 60).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выпа́львацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да выпаліцца.

2. Зал. да выпальваць (гл. выпаліць у 1, 2, 3 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́калить сов.

1. техн. вы́гартаваць;

2. (глиняные изделия) вы́паліць, абпалі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́топить​I сов. (печку) вы́паліць (у пе́чы); (баню) вы́цепліць, нацяплі́ць (ла́зню).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́пал ’выстрал; паленне (у печы)’ (Нас.). Рус. вы́пал ’дзеянне па дзеяслову выпаливать’, ’выстрал’, польск. wypał, в.-луж. wupał ’тс’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выпаліць (гл. паліць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пратраві́ць, ‑траўлю, ‑травіш, ‑травіць; зак., што.

1. Выпаліць чым‑н. едкім (кіслатой).

2. Апрацаваць пратравай (у 2 знач.). Пратравіць тканіну.

3. Абеззаразіць перад сяўбой, пасадкай. Пратравіць насенне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыпа́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Выпаліць усё, многае. Пажары павыпальвалі лясы. Павыпальваць узоры.

2. і ў чым. Кончыць паліць у многіх месцах. Павыпальвалі гаспадыні ў печах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)