паліты́чны

1. полити́ческий;

~ная барацьба́ — полити́ческая борьба́;

п. лад — полити́ческий строй;

2. разг. полити́чный;

п. чалаве́к — полити́чный челове́к;

~ная смерць — полити́ческая смерть;

п. кры́зіс — полити́ческий кри́зис

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Басі́ла ’здаравяка-лайдак’ (Яўс.). Параўн. рус. дыял. баси́ла ’франт; бяспутны чалавек, хуліган’, баси́ло ’горды чалавек; франт’. Мабыць, звязана з дзеясловам тыпу рус. дыял. ба́си́ть ’выстройвацца, франціць’, ’трымацца горда, важнічаць’ (паходжанне яго не вельмі яснае). Гл. баской.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Галямоўжа ’неахайны чалавек’ (Нас.). Па паходжанню, бясспрэчна, звязана з такімі словамі, як галамоўзы ’бязвусы, без барады’ (Шатал.), галамоўза ’нікчэмны чалавек’ (Сцяшк. МГ). Меркаванні аб этымалогіі гл. пад гэтымі словамі. Семантыка лексемы галямоўжа не патрабуе спецыяльнага тлумачэння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мусяля́к (груб.) ’нязграбны чалавек’ (карэліц., Сцяшк. Сл.). Рус. пск., цвяр. мусли́к, мусля́к ’неахайны чалавек’, уладз., казан. муслюм ’нязграбны, дурнаваты мужчына, сапляк’. Апошняе, аднак, Корм (AfslPh, 9, 657) выводзіць з араб.-тур. muslim ’мусульманін’. Да мусоліцца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мі́лка ’любая’ (Нас.; петрык., Мат. Гом.), мілок ’любы, дарагі’ (Нар. Гом.). З рус. милка ’любімая’, ’жонка’, милок ’любімы чалавек, мілы чалавек’ (аб пашырэнні гэтых лексем у рус. гаворках гл. СРНГ, 18, 161–162). Да мі́лы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́рапла ’нязграбны чалавек’ (Непакупны). З літ. keripla ’бясформеннае стварэнне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́лмык ’кучаравы чалавек’ (Нар. лекс.). Гл. калмык і калматы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куртэ́ль ’малы ростам чалавек’ (Жыв. сл.). Да куртах (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кіда́ўнікчалавек, які складвае стог’ (Выг.). Да кідаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кішка́р ’прагны, ненаедны чалавек, жывёла’ (Жыв. сл.). Гл. кішках.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)