Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ле́мзіна ’доўгая тонкая галіна без лісцяў, дубец’ (карэліц., Янк. Мат.). Да лемег (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
педыятры́я, ‑і, ж.
Галіна медыцыны, якая вывучае анатомію і фізіялогію дзіцячага арганізма, дзіцячыя хваробы, іх лячэнне і прафілактыку.
[Ад грэч. paides — дзеці і iatreō — лячу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гідраэнерге́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Галіна энергетыкі, звязаная з выкарыстаннем энергіі вады для выпрацоўкі электраэнергіі на гідраэлектрастанцыях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыягно́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Галіна медыцыны, якая вывучае метады і прынцыпы вызначэння дыягназу. // Працэс вызначэння дыягназу.
[Ад грэч. diagnōstikós — здольны распазнаваць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рыбаво́дства, ‑а, н.
Галіна рыбнай гаспадаркі, якая займаецца павелічэннем і паляпшэннем якасці рыбных запасаў у вадаёмах. Сажалкавае рыбаводства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэатразна́ўства, ‑а, н.
Галіна мастацтвазнаўства, якая вывучае тэатр, яго тэорыю, гісторыю і ролю ў грамадскім жыцці. Савецкае тэатразнаўства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маста́цтва, -а, н.
1. Творчая перадача рэчаіснасці ў мастацкіх вобразах.
Творы мастацтва.
2. Галіна творчай мастацкай дзейнасці.
Выяўленчае м.
Сцэнічнае м.
3. Уменне, майстэрства, тонкае веданне справы.
Пеўчае м.
Ваеннае м.
◊
Па ўсіх правілах мастацтва — вельмі ўмела, памайстэрску.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спецыя́льнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. Асобная галіна навукі, тэхнікі, мастацтва; сфера чыёй-н. дзейнасці або вывучэння чаго-н.
Здаваць экзамен па спецыяльнасці.
2. Тое, што і прафесія, асноўная кваліфікацыя.
Сын мае с. музыканта.
Працаваць па спецыяльнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вешка 1 ’галінка’ (КТС), вешачка ’тс’ (Шн., Песні), рус. пск. ве́шка ’галіна, пераважна яловая’, арханг. ’галіна’. Да веха, вяха 1, 4 (гл.); параўн. таксама рус. арханг. веха́ ’вярба’, арл. веха ’паручайнік, Sium latifolium L.’, польск. wiecha ’мяцёлка’, нарв. vise ’тс’, veis (< *vaiso‑) ’сцябло’, лац. virgo ’галіна, розга’.
*Вешка 2 ’знак, якім указваецца ў полі зімой дарога’ (КТС, Інстр. I); ’указальнік фарватэра’ (Інстр. I) дэмінутыў ад вяха́ 1 (гл.).
Вешка 3 ў выразе ве̂шка‑раба ’падзыўное для свіней’ (Шпіл.). Гл. вяцю-вяцю.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)