цудатво́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.
1. У хрысціянстве: святы, які праславіўся дарам тварыць цуды (у 1 знач.).
У кутку гарэла лампадка перад абразамі цудатворцаў.
2. перан. Той, хто робіць што-н. дзівоснае, надзвычайнае.
Гэта быў не проста ўрач, а сапраўдны ц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Віньетыст ’чалавек, які робіць віньеткі’ (КТС). Утворана ад віньетка (гл.) і суф. ‑іст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
апа́слівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які дзейнічае, робіць што‑н. з апаскай, асцярожна; засцярожлівы. // Які выяўляе апаску, поўны зацярожлівасці. Апаслівы позірк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абмежава́льнік, ‑а, м.
Спец. Прылада, якая робіць немагчымай работу машыны, устаноўкі за межамі паказаных велічынь. Сашнікі сеялак абсталяваны абмежавальнікамі глыбіні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інтэрферо́н, ‑у, м.
Рэчыва, якое выпрацоўваецца клеткамі пасля кантакту з вірусам і робіць іх больш-менш неўспрымальнымі да віруснай інфекцыі.
[Лац. inter — паміж і ferro — нясу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ту́пала (ту́поло) ‘від рыбалоўнай снасці’ (ТС). Відаць, да ту́паць (гл.), аналагічна да таптуха 1 ад таптаць 1 (гл.). Таго ж утварэння экспрэсіўныя назоўнікі ту́пала ‘чалавек, які робіць выгляд удзелу ў справе, але нічога не робіць’ (Нас.) і ту́пало ‘той, хто моцна грукае нагамі пры хадзьбе’ (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выплатны́, ‑ая, ‑ое.
Які праводзіць, робіць выплату. Выплатны пункт. // Прызначаны для выплаты. Каса была маленькая: выплатное акенца, столік каля яго. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раздурэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.
Разм.
1. Пачаць моцна дурэць. Дзеці вельмі раздурэлі.
2. Распусціцца, разленавацца. Раздурэў чалавек, нічога не робіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расхля́біца, ‑ы, ж.
Абл. Асенняя або веснавая бездараж. У расхлябіцу, па непралазнай асенняй гразі, шафёр болей аднаго рэйса не робіць. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
своеўла́дны, ‑ая, ‑ае.
Які робіць што‑н. па сваёй волі, па свайму нораву; свавольны. Своеўладны чалавек. // Уласцівы такому чалавеку. Своеўладны характар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)