гарапа́шны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Бедны, гаротны. Гарапашны чалавек. □ Цяжкае гарапашнае жыццё навучыла Дзям’яна любіць і паважаць чалавека працы. Хромчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пашуткава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак.
Абл. Пажартаваць. [Бабка:] — Чалавек ён [пан] не кепскі. І пагаварыць любіць, і пашуткуе, і пасмяецца. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыёама́тар, ‑а, м.
Той, хто любіць займацца радыётэхнікай і радыёсувяззю. Гурток радыёаматараў. □ Радыёаматары бяруцца сканструяваць свой арыгінальны радыёпрыёмнік. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
патрыёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.
1. Чалавек, прасякнуты патрыятызмам.
Быць патрыётам сваёй Радзімы.
2. перан., чаго. Чалавек, шчыра адданы якой-н. справе, які горача любіць што-н.
П. свайго калектыву.
|| ж. патрыётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Е́нза ’які любіць укалоць, задзірака’ (Нас.). Запазычанне з польск. jędza ’ведзьма’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
любі́цца, люблюся, любішся, любіцца; незак.
Разм.
1. Любіць адно аднаго. [Агей:] — Як жаніўся, не хацела дзеўка замуж ісці, хоць і любіліся з ёю. Галавач. Аленка ведала, што часамі хлопцы і дзяўчаты любяцца, што ёсць на свеце каханне. Колас.
2. безас. Аб магчымасці, жаданні любіць. Будзьце [людзі] прасцей, будзьце прасцей, Пакуль любіцца. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ніссялю́ба ’неахвотна’ (жлоб., Мат. Гом.). Няясна; апошняя частка суадносіцца з любіць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вадалю́б, ‑а, м.
1. Вадзяны жук атрада цвердакрылых.
2. Пра расліну, якая спажывае многа вады, любіць расці ў вільготных мясцінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перано́сіць, ‑ношу, ‑носіш, ‑носіць.
Незак. да перанесці.
•••
Не пераносіць каго-чаго — вельмі не любіць, адчуваць агіду да каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
смята́ннік, ‑а, м.
Разм.
1. Пасудзіна для смятаны.
2. Круглы піражок са смятаннай начынкай.
3. Пра чалавека, які любіць смятану.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)