тарыфіка́цыя, ‑і, ж.

Вызначэнне тарыфу на аснове той або іншай класіфікацыі аб’ектаў аблажэння або аплаты. Тарыфікацыя заработнай платы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трубаду́р, ‑а, м.

1. Гіст. Сярэдневяковы правансальскі паэт-спявак.

2. перан. Той, хто ўслаўляе што‑н. Трубадур капіталізму.

[Фр. troubadour.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трысці́на, ‑ы, ж.

Сцябло трыснягу. Вырваць трысціну. □ [Маці] ішла ўсё той жа размеранай сялянскай хадой, прамая, як трысціна. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уклада́льнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца ўкладаннем ​2 чаго‑н. Укладальнік слоўніка. Укладальнік зборніка вершаў паэта. Укладальнік хрэстаматыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ухілі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Разм. Той, хто прымкнуў да якога‑н. ухілу (у 2 знач.). Вялікадзяржаўны ўхіліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хірама́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто займаецца хірамантыяй. Хірамант на кіеўскім вакзале Мне прарочыў чорную журбу. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чалавеканенаві́снік, ‑а, м.

Кніжн. Той, хто ненавідзіць людзей. Тупыя расісты, чалавеканенавіснікі пачыналі з тэрору, з масавых забойстваў. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улада́р, ‑а, м.

1. Той, хто валодае чым‑н.; гаспадар чаго‑н. Пасля рэвалюцыі ўцёк кудысь уладар маёнтка, і за валоку не трэба было болей плаціць. Галавач. [Платон], відаць, ужо не раз мазгаваў пра тое, каб стаць непадзельным уладаром млына. Ракітны. // Той, хто пэўны час карыстаецца чым‑н. Змена ўладароў калыскі адбывалася са здзіўляючай хуткасцю: Колю папрасіла адтуль Настулька, Настульку — Галка. Кірэйчык.

2. Той, хто карыстаецца неабмежаванай вярхоўнай уладай. Уладар дзяржавы. // Той, каму ўсе падначальваюцца. Усе .. [звяры] мірна сышліся ў гурт і маўкліва і пакорліва, як і птушкі, пазіралі на Лесавіка, свайго ўладара і бога. Вышынскі.

•••

Уладар дум каго, чыіх — чалавек, які робіць моцны ўплыў на каго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валада́йца ’валадар, той, хто валодае чым-небудзь’ (Яруш.). Валадайца < *валадай (параўн. валачай) да валодаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кватара́нттой, хто часова наймае жылое памяшканне ў домаўласніка’ (ТСБМ, КЭС, лаг.). Гл. кватэра.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)