перацягну́цца, ‑цягаўся, ‑цягнешся, ‑цягнецца; зак.
1. Туга сцягнуць, абвязаць сябе чым‑н. Перацягнуцца поясам.
2. Павольна, з цяжкасцю перайсці цераз што‑н. Хворы ледзь перацягнуўся цераз дарогу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
са́пны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да сапу 1. Сапнае захворванне. // Хворы на сап. [Рыбін:] — Банадзюк напаіў сапнага каня ў карыце ў Жарабках, чым заразіў калгасных коней. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
со́хнуць несов., прям., перен. со́хнуть;
гле́ба ~не — по́чва со́хнет;
трава́ ~не — трава́ со́хнет;
хво́ры ~не — больно́й со́хнет
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стацыяна́рны в разн. знач. стациона́рный;
~ная кінаўстано́ўка — стациона́рная киноустано́вка;
с. хво́ры — стациона́рный больно́й;
с. шпіта́ль — стациона́рный го́спиталь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прылуне́ць ’здурнець’, прылуне́лы, прылуне́ўшы ’не зусім разумны; псіхічна хворы’ (валож., брасл., барыс., глыб., Сл. ПЗБ; ЛА, 3). Да лунь 3 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
каро́слівы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да каросты. Карослівая высыпка. Карослівы сверб. // Хворы каростай; у каросце. Карослівы конь. / у знач. наз. каро́слівы, ‑ага, м.; каро́слівая, ‑ай, ж. Ізалятар для карослівых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пару́ха ’трывога, замяшанне’ (Нас., Гарэц., Яруш.). Да рух, рушыць (гл.). Да таго ж кораня парушэнне ’душэўная трывога’ (Нас., Гарэц., Яруш.), парашаны ’псіхічна хворы’ (Сцяшк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́жыць I сов. вы́жить;
хво́ры вы́жыў — больно́й вы́жил
вы́жыць II сов. вы́жить;
в. з до́му — вы́жить и́з дому
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
тры́зніць несов.
1. в разн. знач. бре́дить;
хво́ры ~ніў — больно́й бре́дил;
т. сла́вай — бре́дить сла́вой;
2. (мечтать) гре́зить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́йкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Вымаўляць, выкрыкваць «вой», выказваючы пачуццё болю, жалю, прыкрасці, здзіўлення. Хворы ледзь чутна войкае. □ Аленка Макарчук складала рукі на грудзях і ад здзіўлення ціхенька войкала. Курто.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)