скандзі́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; незак., што.

1. Выразна выдзяляць пры вымаўленні састаўныя часткі верша (стопы, склады) націскамі, інтанацыяй.

2. Выразна вымаўляць словы, вылучаючы кожны склад.

Увесь стадыён скандзіраваў: «Шай-бу!

Шай-бу!»

|| наз. скандзі́раванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыла́ты прям., перен. крыла́тый;

~тая пту́шка — крыла́тая пти́ца;

~тая ду́мка — крыла́тая мысль;

○ ~тыя сло́вы — крыла́тые слова́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недака́заны

1. прич. недоска́занный;

2. прич. недока́занный;

3. в знач. прил. недоска́занный;

~ныя сло́вы — недоска́занные слова́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здзе́клівы, ‑ая, ‑ае.

Які выражае, заключае ў сабе здзек. Здзеклівыя адносіны. Здзеклівыя словы. Здзеклівая ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каміса́раў, ‑ава.

Які належыць камісару. [У Зосі] раслі надзеі на камісаравы словы і прыхільнасць да яго. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непрадукты́ўны, ‑ая, ‑ае.

У граматыцы — такі, пры дапамозе якога не ўтвараюцца новыя словы. Непрадуктыўныя суфіксы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэнаты́пія, ‑і, ж.

Пісьмо на спецыяльнай стэнаграфічнай пішучай машынцы, якая друкуе склады і цэлыя словы.

[Ад грэч. stenos — вузкі, цесны і typos — адбітак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шырокавядо́мы, ‑ая, ‑ае.

Які мае шырокую вядомасць. Шырокавядомымі сталі крылатыя словы Багдановіча аб рэвалюцыі. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

і́сціна, -ы, ж.

1. У філасофіі: адэкватнае адлюстраванне ў свядомасці суб’екта таго, што існуе аб’ектыўна.

Аб’ектыўная і.

Імкненне да ісціны.

2. Тое, што і праўда.

Яго словы блізкія да ісціны.

3. Сцверджанне, меркаванне, праверанае практыкай, вопытам, выяўленае навукай.

Старыя ісціны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адмаўле́нне, -я, н.

1. гл. адмаўляць.

2. Адмоўны адказ на просьбу, патрабаванне і пад.

Яго словы гучалі як а.

3. Непрызнанне чаго-н.

А. старога свету.

4. Тое, што адмаўляе сабой, сваім існаваннем што-н.

Фашызм — гэта поўнае а. дэмакратыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)