веснаве́й, ‑ю, м.

Паэт. Веснавы вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аквіло́н, ‑у, м.

Рэзкі паўночны вецер.

[Лац. aquilonis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зю́йдавы, ‑ая, ‑ае.

Паўднёвы. Зюйдавы вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рабаці́ць несов. (делать рябым) ряби́ть;

ве́цер р. ваду́ — ве́тер ряби́т во́ду

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спадаро́жны попу́тный, сопу́тствующий;

с. ве́цер — попу́тный ве́тер;

~ная машы́на — попу́тная маши́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асмужы́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -му́жыць; -му́жаны; зак.

1. што. Зацягнуць, пакрыць смугою, туманам і пад.

Дым пажару асмужыў неба.

2. каго-што. Абветрыць, абпаліць сонцам.

Асмужыў вецер рукі, твар.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

су́ша (земля) су́ша, -шы ж.;

ве́тер ду́ет с су́ши ве́цер дзьме з су́шы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ве́трык, ‑у, м.

Памянш.-ласк. да вецер; невялікі, слабы вецер. Ад сажалак павяваў вільготны свежы ветрык. Чарнышэвіч.

•••

З ветрыкам пракаціць — на вялікай хуткасці правезці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́лам, прысл.

Нізам. Ходзіць вецер долам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скавы́ш ‘моцны пранізлівы вецер з завываннем’ (ТСБМ), ‘вельмі халодны пранізлівы вецер’ (З нар. сл.). Паводле Сцяцко (Афікс. наз., 77), ад скаваць (гл.) з суф. ‑ыш. Хутчэй, да скавыліць, скавытаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)