Verbum

смалакурэ́нне, ‑я, н.

Здабыванне смалы, шкіпінару, вугалю з драўніны хваёвых дрэў пры награванні без доступу паветра.

спіро́метр, ‑а, м.

Прыбор для вымярэння ёмістасці лёгкіх шляхам вызначэння аб’ёму паветра, якое выштурхоўваецца пры выдыху.

[Ад лац. spirare — дыхаць, выдыхаць і грэч. metrēo — вымяраю.]

стафілако́к, ‑а, м.

Род хваробатворных бактэрый, якія пры размнажэнні ўтвараюць аб’яднанні шарападобных клетак накшталт вінаградных тронак.

[Ад грэч. staphylē — гронка і kokkos — зерне.]

стрыхо́ўка, ‑і, ДМ ‑хоўцы; Р мн. ‑ховак; ж.

Прылада для выраўноўвання саломы пры крыцці страхі.

сту́пар, ‑у, м.

Стан прыгнечанасці пры некаторых псіхозах, які выяўляецца ў маўклівасці і поўнай нерухомасці хворага.

[Ад лап. stupor — здранцвенне.]

супіна́тар, ‑а, м.

Спец. Артапедычная вусцілка, якая ўжываецца пры пляскатасці ступні як укладка ў звычайны абутак.

[Ад лац. supinare — адкідваць назад.]

сцяжэ́нне, ‑я, н.

У лінгвістыцы — з’ява, пры якой два гукі сцягваюцца ў адзін гук. Сцяжэнне зычных.

сядзе́льца, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да сядло. Выслужыў сабе коніка, а пры коніку сядзельца. З нар.

сярэднеязы́чны, ‑ая, ‑ае.

У лінгвістыцы — які вымаўляецца пры ўдзеле сярэдняй часткі спінкі языка (пра гукі мовы).

тахео́метр, ‑а, м.

Спец. Геадэзічны прыбор для вымярэння адлегласцей і вызначэння рознасці вышынь пры тапаграфічных здымках.

[Ад грэч. tachýs, tachéos — хуткі, скоры і metreō — вымяраю.]