Verbum

пла́кса, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, Т-ай (-аю), ж., мн. -ы, -аў (разм.).

1. Той, хто многа і часта плача (звычайна пра дзяцей).

2. Пра таго, хто любіць скардзіцца, наракаць.

вая́ка, -і, мн. -і, вая́к, м.

1. Вопытны і храбры воін (уст.).

Праслаўлены в.

2. Той, хто няўдала ваюе (разм., іран., пагард.).

Гэта быў мудры в.: на лодцы Байкал пераплываў.

3. перан. Задзіра, забіяка (іран., жарт.).

вы́раз², -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Знешні выгляд (твару), які адлюстроўвае ўнутраны стан.

В. вачэй.

2. Той або іншы моўны зварот.

Вобразны, метафарычны в.

3. Сукупнасць знакаў, формула, якія адлюстроўваюць пэўныя матэматычныя адносіны.

Алгебраічны в.

лі́дар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто ідзе першым у якой-н. справе, спартыўным спаборніцтве і інш.

Л. турніру.

2. Кіраўнік палітычнай партыі, грамадска-палітычнай арганізацыі і пад.

Палітычныя лідары.

|| прым. лі́дарскі, -ая, -ае.

навасёл, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто пасяліўся ў новым доме або кватэры.

Першыя навасёлы.

2. Новы пасяленец, жыхар, які аднекуль прыехаў.

Радасна сустрэць навасёлаў.

|| ж. навасёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак.

нава́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто ўносіць і ажыццяўляе новыя, прагрэсіўныя ідэі, прыёмы ў якой-н. галіне дзейнасці.

Наватары вытворчасці.

|| ж. нава́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. нава́тарскі, -ая, -ае.

навучэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Той, хто навучаецца, вучыцца ў старшых класах сярэдніх школ і ў сярэдніх спецыяльных навучальных установах.

Н. каледжа.

|| ж. навучэ́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. навучэ́нскі, -ая, -ае.

камбіна́тар, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто схільны да камбінацый (у 2 знач.), які ўмее дасягаць чаго-н. рознымі спосабамі.

|| ж. камбіна́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. камбіна́тарскі, -ая, -ае.

адстая́ць¹, -таю́, -таі́ш, -таі́ць; -таі́м, -таіце́, -тая́ць; -то́й; -то́ены; зак., каго-што.

Абараніць ад нападу, ад замаху на што-н.

А. мір на зямлі.

А. сваё права.

|| незак. адсто́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. адсто́йванне, -я, н.

аспіра́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто рыхтуецца да самастойнай навуковай дзейнасці ў аспірантуры пры вышэйшай навучальнай або навуковай установе.

|| ж. аспіра́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. аспіра́нцкі, -ая, -ае.