цёска, ‑і, ДМ цёсцы; Р мн. ‑сак; ж.

Абл. Трэска, шчэпка. На дварэ — паленне, цёскі, Куча сметніку ляжыць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарамі́сы, ‑аў; адз. чараміс, ‑а, м.; чараміска, ‑і, ДМ ‑місцы; мн. чараміскі, ‑сак; ж.

Уст. Тое, што і марыйцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заку́ска, -і, ДМ -ку́сцы, ж.

1. гл. закусіць².

2. мн. -і, -сак. Ежа, страва, якой закусваюць.

Халодныя закускі.

На закуску (таксама перан.: пад канец, у заключэнне; разм.).

|| прым. заку́сачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малару́сы, ‑аў; адз. маларус, ‑а, м.; маларуска, ‑і, ДМ ‑русцы; мн. маларускі, ‑сак; ж.

Афіцыйная назва ўкраінцаў у дарэвалюцыйнай Расіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туні́сцы, ‑аў; адз. тунісец, ‑нісца, м.; туніска, ‑і, ДМ ‑нісцы; мн. туніскі, ‑сак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туніса.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папяро́са, -ы, мн. -ы, -ро́с, ж.

Папяровая трубка з тытунём для курэння (звычайна праз муштук).

|| памянш. папяро́ска, -і, ДМ -ро́сцы, мн. -і, -сак, ж.

|| прым. папяро́сны, -ая, -ае.

Папяросная папера (вельмі тонкая).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свістапля́ска, -і, ДМ -пля́сцы, мн. -і, -сак, ж. (разм.).

1. Нястрыманае, бурнае праяўленне чаго-н. адмоўнага.

Пачалася с., якой свет не бачыў.

2. Пра поўную неразбярыху ў чым-н., з чым-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

матро́ска, -і, ДМ -ро́сцы, мн. -і, -сак, ж.

1. Форменная блуза матроса з вялікім адкладным каўняром спецыяльнага крою, а таксама жаночая або дзіцячая блуза такога ж крою.

2. Тое, што і бесказырка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Сакуя́ш ’цёплая кофта’ (Сл. рэг. лекс.). Да сак 1 з суф. ‑яш (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 35); ‑у‑ рэшта старой асновы на ‑ŭ‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фа́ска ​1, ‑і, ДМ фасцы; Р мн. ‑сак; ж.

Спец. Скошаная частка рабра, канта на драўляных, металічных і іншых вырабах. І калі разец канчаў знімаць апошнюю фаску — нібы ачнуўся хлопец. Ваданосаў.

[Ад франц. facette.]

фа́ска ​2, ‑і, ДМ фасцы; Р мн. ‑сак; ж.

Разм. Памянш. да фаса; невялікая фаса. З Балачанкі прывёз фаску салёных грыбоў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)