прагу́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
Гулянне пехатой на свежым паветры або паездка на невялікую адлегласць для адпачынку.
П. за горад.
Вячэрняя п.
|| прым. прагу́лачны, -ая, -ае.
Прагулачная лодка (для прагулак па вадзе).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дасягну́ць сов., в разн. знач. дости́чь, дости́гнуть;
ло́дка дасягну́ла сярэ́дзіны рэ́чкі — ло́дка дости́гла середи́ны реки́;
маро́з дасягну́ў 40° — моро́з дости́г 40°;
д. паўнале́цця — дости́чь совершенноле́тия
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падво́дны I подво́дный;
~ная ло́дка — подво́дная ло́дка;
~ныя плы́ні — подво́дные тече́ния;
п. спорт — подво́дный спорт
падво́дны II (к падво́да) подво́дный;
○ ~ная паві́ннасць — ист. подво́дная пови́нность
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вре́заться сов., в разн. знач. урэ́зацца;
ло́дка вре́залась в бе́рег ло́дка ўрэ́залася ў бе́раг;
вре́заться в неприя́тельские ряды́ урэ́зацца ў варо́жыя рады́;
вре́заться в па́мять урэ́зацца ў па́мяць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скіф 1,
гл. скіфы.
скіф 2, ‑а, м.
Доўгая вузкая гоначная лодка з рухомым сядзеннем і гладкай абшыўкай.
[Англ. skiff.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ла́ддзя (зб.) ’дранікі’. З рус. оладьи. Да аладкі (гл.).
◎ Ладдзя́ ’лодка з дошак’ (мядз., Нар. словатв.). Ст.-бел., ст.-рус. лодьж, ст.-слав. ладий (і больш рэдкае алдий — літ. aldija, eldija ’човен’), прасл. oldbji ’човен’. Да лодка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Матароўка ’матацыкл’, ’мапед’, ’маторная лодка’ (Сцяц.). З польск. motorówka ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Су́дна ’плавальны сродак’, ’вядро’ (ТСБМ), судно́ ’пасудзіна’ (Нас., Сл. ПЗБ, Ян., Мат. Гом., Касп., Бяльк.), ’карабель’ (Сл. ПЗБ), ’вымя ў каровы’ (віц., Жыв. св.), ст.-бел. судно ’лодка, карабель’ (XV ст., КГС). Рус. су́дно ’судна; пасудзіна’, смал. ’вымя ў каровы’, ст.-рус. судьно ’судна; лодка’. Дэрыват з суф. ‑н‑ ад суд (гл. суды). Фасмер (3, 796) слова ў значэнні ’судна, лодка’ параўноўвае з франц. vaisseau ’карабель’ ад лац. vasscellum ’маленькая пасудзіна’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вельбо́т, ‑а, М ‑боце, м.
Лёгкая быстраходная вёславая лодка з вострым носам і кармою, прызначаная для выкарыстання на марскіх промыслах.
[Англ. whale-bot.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
баго́ршчык, ‑а, м.
Суднавы рабочы, які карыстаецца багром; вясляр, што кіруе багром, калі лодка адыходзіць або прычальвае да прыстані, берага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)