Verbum

слано́васць, ‑і, ж.

Захворванне, якое праяўляецца ў моцным павелічэнні аб’ёму асобных частак цела (звычайна ног).

слізецячэ́нне, ‑я, н.

Захворванне дрэў і кустоў, якое суправаджаецца выдзяленнем слізі з галін і ствалоў.

тулярэмі́я, ‑і, ж.

Вострае інфекцыйнае захворванне жывёл і чалавека, якое прыводзіць да агульнага атручэння арганізма.

[Ад геагр. назвы.]

парано́йя, ‑і, ж.

Хранічнае душэўнае захворванне, якое характарызуецца ўстойлівым трызненнем пры захаванні ў астатнім лагічнасці мыслення.

[Грэч. paránoia — вар’яцтва.]

гінекало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае асаблівасці жаночага арганізма, захворванне жаночых палавых органаў і іх лячэнне.

[Ад грэч. gynē — жанчына і lógos — вучэнне.]

псіханеўро́з, ‑у, м.

Спец. Захворванне цэнтральнай нервовай сістэмы без арганічнага яе пашкоджання (напрыклад, неўрастэнія). Траўматычны псіханеўроз.

[Ад грэч. psychē — душа і neuron — нерв.]

поліяміэлі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Эпідэмічны дзіцячы параліч — вострае інфекцыйнае захворванне, якое паражае ў асноўным нервовую сістэму.

[Ад грэч. polios — шэры і myelos — касцявы мозг.]

матылі́ца, ‑ы, ж.

1. Від матылькоў.

2. Захворванне жывёлы, пераважна авечак і коз, выкліканае лічынкамі стужачных глістоў.

грыбко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да грыбка (у 2 знач.). Грыбковая плесня. // Выкліканы грыбком. Грыбковае захворванне.