Verbum

падчапі́ць

1. (зачапіць, прычапіць) ánhaken vt (да чаго-н. an A);

2. разм. (набыць) sich (D) ánschaffen; áufgabeln vt (каго-н.);

дзе ты падчапі́ла яго́? разм. wo hast du ihn denn áufgegabelt?;

3. перан. разм. (сказаць што-н. з’едлівае) nécken vt (чым-н. mit D); hänseln vt (пакепліваць)

паддзява́ць

1. (падчапіць) áufgabeln vt;

2. перан. разм. (каго-н.) áufziehen* vt, hänseln vt;

3. разм. (апрануць) únterzíehen* vt

зачапі́ць, зачапля́ць

1. (падчапіць чым-н.) (er)gréifen* vt, fésthaken аддз. vt, éinhaken vt;

2. (закрануць) ánstoßen* vt, stréifen vt, hängen bléiben*;

3. (неасцярожна штурхнуць і пад.) éinhaken vt; stóßen* vi (s) (за што-н. an A);

зачапі́ць за крэ́сла an éinen Stuhl stóßen*, über éinen Stuhl stólpern;

4. перан. (закрануць у размове) stréifen vt, berühren vt;

зачапі́ць пыта́нне éine Fráge berühren [stréifen];

зачапі́ць самалю́бства das Ehrgefühl verlétzen [kränken];

◊

зачапі́ць за жыво́е éine wúnde Stélle berühren, den wúnden Punkt tréffen*