Verbum

згаджа́цца, згадзі́цца

1. (даць згоду на што-н.) éinwilligen vi (in A); éingehen* vi (s) (на прапанову) (auf A); éinverstanden sein (mit D);

згаджа́цца на прапано́ву den Vórschlag ánnehmen* [akzeptíeren]; in den Vórschlag éinwilligen; auf den Vórschlag éingehen*;

2. (пагадзіцца з чым-н.) béistimmen vi (D), béipflichten vi (D), zústimmen vi (D); zúgeben* vt (прызнаць);

3. (быць прыгодным) táugen vi, bráuchbar sein; zustátten kómmen*

прызна́ць

1. ánerkennen* vt;

2. (згадзіцца) zúgeben* vt;

прызна́ць чыю-н. справядлі́васць j-m Recht gében*;

2. разм. (пазнаць) erkénnen vt, wíeder erkénnen*

дазво́ліць

1. (даць дазвол) erláuben vt, gestátten vt;

2. (дапусціць) zúlassen* vt;

дазво́ліць каму-н займа́ць якую-н паса́ду j-n zu éinem Amt zúlassen;

я ні ў які́м ра́зе не магу́ гэ́тага дазво́ліць ich kann das auf kéinen Fall zúlassen;

3. (адобрыць, згадзіцца) bewílligen vt, genéhmigen vt;

4. (даць магчымасць) ermöglichen vt; éine [die] Gelégenheit bíeten*;

дазво́льце спыта́ць gestátten Sie die Frage;

зашма́т сабе́ дазваля́ць sich (D) zu viel herausnehmen* [erlauben]

пагадзі́цца, пагаджа́цца

1. (згадзіцца на што-н.) éinwilligen vi (in A); éinverstanden sein (mit D); séine Zústimmung gében* (zu D);

2. (з кім-н., чым-н.) béistimmen vi (D), zústimmen vi (D); zúgeben* vt (прызнаць);

пагадзі́цца з яго прапано́вай séinem Vórschlag zústimmen;

3. (дамовіцца) überéinkommen* аддз. vi (s); veréinbaren vt; verábreden vt;

мы пагадзі́ліся е́хаць ра́зам wir kamen überéin, geméinsam ábzufahren;

4. (памірыцца) sich versöhnen (з кім-н. mit D);

5. (прывыкнуць) sich ábfinden* (з чым-н. mit D)