ву́ха (мн ву́шы) І н Ohr n -(e)s, -en;
запале́нне сярэ́дняга ву́ха мед Míttelohrentzündung f -;
шум у вуша́х Óhrensausen n -s;
быць тугі́м на ву́ха schwérhörig sein;
гавары́ць на ву́ха ins Ohr ságen;
даць у ву́ха груб éine Óhrfeige geben*, j-m éine (herúnter)háuen* [klében];
ён глухі́ на адно́ ву́ха er ist auf éinem Ohr taub;
◊ слу́хаць кра́ем ву́ха разм mit hálbem Ohr hören;
не ба́чыць як сваі́х вушэ́й nie zu séhen bekómmen*;
прапусці́ць мі́ма вушэй nicht beáchten; nicht hínhören (што-н auf A);
заткну́ць ву́шы sich (D) die Óhren zústopfen;
пракрыча́ць ву́шы каму-н j-m etw. táusendmal ságen; j-m in den Óhren líegen*;
рэ́заць ву́ха den Óhren wéhtun*;
ву́шы вя́нуць ад гэ́тага разм es ist ékelhaft, das ánzuhören;
па ву́шы разм bis über die [béide] Óhren;
ён і ву́хам не вядзе́ разм er schert sich nicht darúm; er macht sich nichts daráus; er lässt sich darüber kéine gráuen Háare wáchsen;
трыма́ць ву́ха во́стра die Óhren spítzen, áufpassen vi;
разве́сіць ву́шы die Óhren áufsperren;
у адно́ ву́ха ўвахо́дзіць, з друго́га выхо́дзіць zu éinem Ohr heréin und zum ánderen (wíeder) hináus;
слу́хаць ва ўсе ву́шы ganz Ohr sein