warrant
[ˈwɔrənt]
1.
n.
1) падста́ва f.
He had no warrant for his actions — Ён ня меў нія́кай падста́вы для сваі́х учы́нкаў
2) пісьмо́вы дазво́л, о́рдэр -у m.
a warrant to search the house — о́рдэр на ператру́с у до́ме
3) абяца́ньне n., гара́нтыя f.
2.
v.t.
1) дава́ць дазво́л
2) апра́ўдваць
Nothing can warrant such rudeness — Нішто́ ня мо́жа апраўда́ць таку́ю гру́басьць
3) абяца́ць; гарантава́ць
The shopkeeper warranted the quality of goods — Кра́мнік гарантава́ў я́касьць тава́раў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
verságen
1.
vt
1) адмаўля́ць (у чым-н.)
j-m den Wunsch ~ — адмо́віцца вы́канаць чыё-н. жада́нне
2) пазбаўля́ць, не дава́ць (чаго-н.)
j-m die Gelégenheit ~ — пазба́віць каго́-н. магчы́масці
das bleibt ihm verságt — гэ́та яму́ не да́дзена
3) абяца́ць (танец, руку і г.д.)
ich bin für mórgen schon verságt — мяне́ на за́ўтра ўжо́ запрасі́лі
2.
vi
1) адмаўля́ць, адмаўля́цца служы́ць (пра сілы і г.д.)
der Mótor verságte — мато́р адказа́ў
2) быць няздо́льным, не спраўля́цца
vor der Áufgabe ~ — не спра́віцца з зада́чай
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)