stigma

[ˈstɪgmə]

n., pl. stigmas or stigmata

1) га́ньба, пля́ма f.

2) знак -у m., кляймо́ n.

3) Bot. ры́льца пе́сьціка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

міргну́ць

1. zwínkern vi, blínzeln vi;

2. (зрабіць знак) zúblinzeln vi (каму-н D);

◊ ён на́ват во́кам не міргну́ў er hat mit kéiner Wímper gezúckt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

булава́ ж гіст

1. (зброя) Kéule f -, -n

2. (знак вярхоўнай улады) Stab m -(e)s, Stäbe;

ге́тманская булава́ Hétmanstab m;

3. спарт Kéule f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ста́чка ж

1. Streik m -(e)s, -s;

усеагу́льная ста́чка Generálstreik m;

ста́чка ў знак пратэ́сту Protéststreik m;

арганізава́ць ста́чку stréiken vi, in den Streik tréten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

indention

[ɪnˈdenʃən]

n.

1) абза́ц, адсту́п -у m., чырво́ны радо́к

2) вы́емка f., знак -у m., засе́чка, зару́бка f.; угну́тасьць f. (дна бутэ́лькі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

telltale

[ˈtelteɪl]

n.

1) плятка́р плеткара́ m., плятка́рка f.; балбату́н -а́ m., балбату́ха f.

2) сыгна́льная прыла́да

3) знак -у m., прыкме́та f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

маўча́нне н Schwéigen n -s, Stíllschweigen n-s;

абысці́ маўча́ннем што-н etw. stíllschweigend [mit Schwéigen] übergéhen*;

пару́шыць маўча́нне das Schwéigen bréchen*;

◊ маўча́нне – знак зго́ды ́≅ wer schweigt, stimmt zu

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

knell

[nel]

1.

n.

1) хаўту́рны звон

2) жало́бны гук

3) дрэ́нная прыме́та, дрэ́нны знак

2.

v.i.

1) звані́ць на хаўту́рах

2) злаве́сна гуча́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

V, v

[vi:]

n., pl. V's, v’s

1) два́ццаць друга́я лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

2) V-падо́бная фо́рма

3) ры́мская лі́чба пяць

4) знак перамо́гі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

token

[ˈtoʊkən]

1.

n.

1)

а) знак -у m., сы́мбаль -ю m.

Black is a token of mourning — чо́рны ко́лер — сы́мбаль жало́бы

б) до́вад -у m.

в) характэ́рная адзна́ка, прыкме́та f.

2) знак прыя́зьні

3) жэто́н -а m.

2.

adj.

сымбалі́чны

a token payment — сымбалі́чная пла́та

•

- by the same token

- in token of

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)