Verbum

обросший

1) прич. які (што) аброс

2) прил. аброслы

оброть

жен. обл. аброць, -році жен., кантар, -ра муж.

оброчник

ист. аброчнік, -ка муж., чыншавік, -ка муж.

оброчный

ист. аброчны, чыншавы

оброшенный

уст. акінуты

обруб

муж.

1) (действие) абсяканне, -ння ср.

2) (место, по которому обрублен, отсечён кусок чего-либо) водруб, -ба муж.

3) (кусок, обрубленный от чего-либо, или предмет, от которого обрублен кусок) абрубак, -бка муж., уцінак, -нка муж.

обрубание

1) абсяканне, -ння ср.

(сучьев — ещё) абцярэбліванне, -ння ср., ацярэбліванне, -ння ср.

2) адсяканне, -ння ср., адцінанне, -ння ср., уцінанне, -ння ср.

см. обрубать 1

обрубать

I несовер.

1) абсякаць

(сучья — ещё) абцярэбліваць, ацярэбліваць

2) (отрубать, укорачивать) адсякаць, адцінаць, уцінаць

см. обрубить I

II несовер. (подшивать с краёв) портн. абрубліваць, падрубліваць, зарубліваць

обрубаться

I несовер. страд.

1) абсякацца

абцярэблівацца, ацярэблівацца

2) адсякацца, адцінацца, уцінацца

см. обрубать I

II несовер. страд. абрублівацца, падрублівацца, зарублівацца

см. обрубать II

обрубить

I совер.

1) абсячы, мног. паабсякаць

(сучья — ещё) абцерабіць, ацерабіць, мног. паабцярэбліваць

обрубить сучья — абсячы (абцерабіць, ацерабіць) сукі

2) (отрубить, укоротить) адсячы, мног. паадсякаць, адцяць, уцяць

обрубить канат — адсячы канат

II совер. (подшить с краёв) портн. абрубіць, мног. паабрубліваць, падрубіць, зарубіць, мног. пазарубліваць