признак
муж. адзнака, -кі жен.
(примета) прымета, -ты жен., разг. прыкмета, -ты жен.
признание
в разн. знач. прызнанне, -ння ср.
признание прав — прызнанне правоў
выслушать признание — выслухаць прызнанне
по общему признанию — паводле агульнага прызнання, па агульнаму прызнанню
признанный
1) прич., прил. прызнаны
2) прич. (узнанный, опознанный) разг. пазнаны
см. признать
признать
совер.
1) прызнаць
признать правительство — прызнаць урад
признать молодого писателя — прызнаць маладога пісьменніка
признать свою ошибку — прызнаць сваю памылку
признать здоровым — прызнаць здаровым
2) (узнать, опознать) разг. пазнаць
признать в прохожем знакомого — пазнаць у прахожым знаёмага
ты его признаёшь? — ты яго пазнаеш?
признаться
совер.
1) (в чём-либо) прызнацца
2) вводн. сл. прызнацца
признаться, я испугался — прызнацца, я спалохаўся
призор
без призора уст. разг. — без догляду, (без наблюдения) без нагляду