разлучиться
разлучыцца
разлучник
прост. нар.-поэт. разлучнік, -ка муж.
разлучница
разлучніца, -цы жен.
разлюбезный
уст., теперь ирон. любы, дарагі, даражэнькі
разлюбить
совер. разлюбіць
разлюбленный
разлюблены
разлюблять
несовер. разг. разлюбляць
разлюбляться
страд. разлюбляцца
разлюли
разлюли малина прост. — разлюлі маліна
разлютоваться
совер. прост. разлютавацца, раз’юшыцца