Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

чыналю́бны

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	чыналю́бны	чыналю́бная	чыналю́бнае	чыналю́бныя
Р.	чыналю́бнага	чыналю́бнай чыналю́бнае	чыналю́бнага	чыналю́бных
Д.	чыналю́бнаму	чыналю́бнай	чыналю́бнаму	чыналю́бным
В.	чыналю́бны (неадуш.) чыналю́бнага (адуш.)	чыналю́бную	чыналю́бнае	чыналю́бныя (неадуш.) чыналю́бных (адуш.)
Т.	чыналю́бным	чыналю́бнай чыналю́бнаю	чыналю́бным	чыналю́бнымі
М.	чыналю́бным	чыналю́бнай	чыналю́бным	чыналю́бных

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012.

чыналю́бства

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

чынанача́лле

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

чынапакло́нства

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

чына́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

чына́равы

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	чына́равы	чына́равая	чына́равае	чына́равыя
Р.	чына́равага	чына́равай чына́равае	чына́равага	чына́равых
Д.	чына́раваму	чына́равай	чына́раваму	чына́равым
В.	чына́равы (неадуш.) чына́равага (адуш.)	чына́равую	чына́равае	чына́равыя (неадуш.) чына́равых (адуш.)
Т.	чына́равым	чына́равай чына́раваю	чына́равым	чына́равымі
М.	чына́равым	чына́равай	чына́равым	чына́равых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

чына́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: piskunou2012.

чынашанава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Чынгі́з

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Чынгізха́н

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Verbum