ісце́ц, істца́, мн. істцы́, істцо́ў, м.

Асоба або арганізацыя, якія прад’яўляюць іск; проціл. адказчык.

|| ж. ісці́ца, -ы, мн. -ы, -ці́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ісце́ц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ісце́ц істцы́
Р. істца́ істцо́ў
Д. істцу́ істца́м
В. істца́ істцо́ў
Т. істцо́м істца́мі
М. істцу́ істца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ісце́ц (род. істца́) м., юр. исте́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ісце́ц, істца, м.

Асоба, якая прад’яўляе іск; проціл. адказчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ісцец

т. 7, с. 349

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ісце́ц м юрыд Kläger m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ісце́ц ’асоба, якая прад’яўляе іск’ (ТСБМ). Рус. истец ’тс’, польск. iściec ’уладальнік’, ’крэдытор’, ’даўжнік’, ’паручыцель’, ’сведка’, ст.-чэш. jistec ’уладальнік, крэдытор’, ’даўжнік’, ’абвінаваўца, ісцец’, серб.-харв. ѝстац ’законнае дзіця’, ’раўня’, балг. ище́ц ’ісцец’. Ст.-рус. истецъ ’ісцец’, ’адказчык’, ст.-бел. истец ’тс’. Прасл. вытворнае з суф. ‑ьcь ад *jьstъ (гл. існы). Трубачоў, Эт. сл., 8, 247; Фасмер, 2, 142; Слаўскі, 1, 471.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ісці́ца, ‑ы, ж.

Жан. да ісцец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

исте́ц юр. ісце́ц, род. істца́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чалабі́тчык, ‑а, м.

Гіст. Той, хто звяртаецца з чалабітнай; прасіцель, ісцец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)