інды́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інды́кт інды́кты
Р. інды́кта інды́ктаў
Д. інды́кту інды́ктам
В. інды́кт інды́кты
Т. інды́ктам інды́ктамі
М. інды́кце інды́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

інды́кт м., ист. инди́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інды́кт, ‑а, М ‑кце, м.

Адзінка старога царкоўнага летазлічэння, роўная 15 гадам.

[Лац. indictum — аб’яўленае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

індыкт

т. 7, с. 245

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

інды́кт

(лац. indictum = аб’яўленае)

адзінка старога царкоўнага летазлічэння, роўная 15 гадам; была ўведзена ў 312 г. візантыйскім імператарам Канстанцінам I.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

инди́кт ист. інды́кт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)