ігу́мен, -а, мн. -ы, -аў, м.

Настаяцель мужчынскага праваслаўнага манастыра.

|| прым. ігу́менскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ігу́мен

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ігу́мен ігу́мены
Р. ігу́мена ігу́менаў
Д. ігу́мену ігу́менам
В. ігу́мена ігу́менаў
Т. ігу́менам ігу́менамі
М. ігу́мене ігу́менах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ігу́мен м., церк. игу́мен, настоя́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ігу́мен, ‑а, м.

Настаяцель мужчынскага праваслаўнага манастыра.

[Грэч. hēgumenos — вядучы, кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ігумен,

горад Чэрвень.

т. 7, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ігумен,

настаяцель праваслаўнага манастыра.

т. 7, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ігу́мен м гіст гл Чэрвень

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ігу́мен м царк Abt m -es, Äbte

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ігу́мен

(гр. hegoumenos = вядучы, кіраўнік)

настаяцель праваслаўнага мужчынскага манастыра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ігу́мен, ігу́мення ’настаяцель (настаяцельніца) праваслаўнага манастыра’. Ст.-бел. игуменъ (Гіст. лекс., 121) < ст.-рус. игуменъ (XI ст., Сразн.) < ст.-слав. игоуменъ, грэч. ἡγούμενος ’кіраўнік, вядучы’. Фасмер, 2, 117; Шанскі, 2, I, 8.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)