электро́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Элементарная часціца з найменшым адмоўным электрычным зарадам.

|| прым. электро́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

электро́н

‘сплаў’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. электро́н
Р. электро́ну
Д. электро́ну
В. электро́н
Т. электро́нам
М. электро́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

электро́н

‘элементарная часціца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. электро́н электро́ны
Р. электро́на электро́наў
Д. электро́ну электро́нам
В. электро́н электро́ны
Т. электро́нам электро́намі
М. электро́не электро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

электро́н I м., физ. электро́н

электро́н II м. (род. электро́ну) мет., уст. (став) электро́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

электро́н

1. физ. электро́н, -на м.;

2. (сплав) мет. электро́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

электро́н ​1, ‑а, м.

Элементарная часціца рэчыва, якая нясе адмоўны электрычны зарад.

•••

Свабодныя электроны — электроны, якія аддзяліліся ад атамаў і перамяшчаюцца ў міжатамнай прасторы.

[Ад грэч. ēlektron — янтар.]

электро́н ​2, ‑у, м.

Спец.

1. Сплаў алюмінію з магніем, які мае вялікую трываласць і пластычнасць.

2. Сплаў серабра з золатам, які выкарыстоўваецца для вырабу каштоўных рэчаў.

[Ад грэч. ēlektron — янтар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электрон,

стабільная элементарная часціца.

т. 18, кн. 1, с. 95

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Электрон»,

серыя савецкіх навукова-даследчых штучных спадарожнікаў Зямлі.

т. 18, кн. 1, с. 95

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

электро́н м фіз Eléktron n -s, -trónen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

электро́н

(гр. elektron = янтар)

1) элементарная часціца атама з адмоўным зарадам;

2) сплаў алюмінію з магніем, які мае вялікую трываласць і пластычнасць; выкарыстоўваецца ў авіябудаванні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)