эды́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эды́л эды́лы
Р. эды́ла эды́лаў
Д. эды́лу эды́лам
В. эды́ла эды́лаў
Т. эды́лам эды́ламі
М. эды́ле эды́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эды́л м., ист. эди́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эды́л, ‑а, м.

1. У старажытным Рыме — службовая асоба, якая ажыццяўляла нагляд за будаўніцтвам і ўтрыманнем храмаў, дарог, рынкаў і пад.

2. перан. Важная службовая асоба.

[Лац. aedilis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эды́л

(лац. aedilis)

1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, якая ажыццяўляла нагляд за будаўніцтвам і ўтрыманнем храмаў, дарог, рынкаў і інш.;

2) перан. важная службовая асоба.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эди́л ист. эды́л, -ла м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)