шчака́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шчака́ шчо́кі
шчакі́
Р. шчакі́ шчо́к
Д. шчацэ́ шчо́кам
В. шчаку́ шчо́кі
шчакі́
Т. шчако́й
шчако́ю		 шчо́камі
М. шчацэ́ шчо́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шчака́, -і́, ДМ шчацэ́, мн. шчо́кі і (з ліч. 2, 3, 4) шчакі́, шчок, шчака́х, ж.

1. Бакавая частка твару ад скулы да ніжняй сківіцы.

Чырвоныя шчокі.

Пацалаваць у шчаку.

2. Бакавая плоская частка чаго-н. (спец.).

Ш. сякеры.

|| памянш. шчо́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. шчо́чны, -ая, -ае (спец.).

Шчочная мышца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчака́ ж. (мн. шчо́кі) в разн. знач. щека́;

румя́ныя шчо́кі — румя́ные щёки;

шчо́кі бло́ка — щёки бло́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчака́, ‑і, ДМ шчацэ; мн. шчокі, шчок; ж.

1. Частка твару ад скулы да ніжняй сківіцы.

2. Спец. Бакавая плоская частка паверхні чаго‑н. (апарата, механізма, прадмета і пад.). Шчака сякеры. □ У печы, збоку за шчакой, стаяў маленькі гаршчэчак. Пташнікаў.

3. звычайна мн. (шчо́кі, шчок). Высокія крутыя скалістыя берагі ракі; высокія схілы цясніны. Рака тут заціснута ў абрывістых берагах-«шчоках». Гавеман.

•••

Уплятаць за абедзве шчакі гл. уплятаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчака́ ж Wánge f -, -n, Bácke f -, -n;

◊ аплята́ць за абе́дзве шчакі́ разм mit vóllen Bácken káuen, sich (D) béide Bácken vóllstópfen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шчо́чны гл. шчака.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчо́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. гл. шчака.

2. Тое, што і шчака (у 2 знач.; спец.).

Ш. абцугоў.

Ш. замка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпу́хнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; -пу́х, -хла; зак.

Трохі ўспухнуць.

Шчака прыпухла.

|| незак. прыпуха́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лани́та уст. шчака́, -кі́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Páusbacke

f -, -n то́ўстая [надзьму́тая] шчака́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)