шты́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шты́к штыкі́
Р. штыка́ штыко́ў
Д. штыку́ штыка́м
В. шты́к штыкі́
Т. штыко́м штыка́мі
М. штыку́ штыка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

штык², -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (спец.).

Пласт зямлі на глыбіню палатна рыдлёўкі.

Глыбінёй у два штыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штык¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Колючая зброя, якая насаджваецца на канец ствала вінтоўкі, ружжа.

Клінковы ш.

Ісці ў штыкі (пра рукапашны бой).

2. Узброены баец, салдат (спец.).

У роце засталося сорак штыкоў (гэта значыць стралкоў-пехацінцаў).

◊

У штыкі сустракаць (прыняць) каго-н. — крайне варожа.

Трымацца на штыках (перан.) — сілай войск.

Як штык (разм.) — зусім дакладна, безумоўна.

Каб з’явіўся заўтра сюды як ш.

|| прым. штыкавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

штык I, род. штыка́ м., в разн. знач. штык;

гранёны ш. — гранёный штык;

у ро́це застало́ся со́рак ~ко́ў — в ро́те оста́лось со́рок штыко́в;

капа́ць глыбінёй на ш. — копа́ть глубино́й на штык;

○ прымкну́ць ш. — воен. примкну́ть штык;

◊ сустрэ́ць (прыня́ць) у штыкі́ — встре́тить (приня́ть) в штыки́

штык II, род. штыка́ м., мор. штык

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штык в разн. знач. штык, род. штыка́ м.; штых, род. штыха́ м.;

примкну́ть штыки́ воен. прымкну́ць штыкі́ (штыхі́);

встре́тить в штыки́ сустрэ́ць у штыкі́ (штыхі́).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

штык ​1, ‑а, м.

1. Халодная колючая зброя ў выглядзе вялікага нажа, якая насаджваецца на канец ствала вінтоўкі, карабіна, аўтамата. Дзям’ян яшчэ раз нырнуў штыком.. [ворага] ў грудзі і, забраўшы зброю, выйшаў на ганак. Кавалёў. Напарнік тым часам вырваў штык з кудзелі, адступіўся ў сенцы, завярнуў вінтоўку штыком наперад і рынуўся ў хату. Лецка. // перан. Ужываецца для абазначэння ваеннай сілы як сімвал яе. Браты, мы ведаем — Няроўнае змаганне: Супроць вас штык, Астрогі, катаванне. Колас. Бізун, штык і куля царскіх катаў пераконвалі сялян, што памешчыкі і чыноўнікі дзейнічаюць заадно. Лушчыцкі. // У спорце — плоская сталёвая пласцінка з шляпкай ці цыліндрам на тонкім канцы, якая надзяецца на ствол стрэльбы, карабіна. Фехтаванне на штыках.

2. Спец. Узброены баец, салдат (ужываецца як адзінка падліку пяхоты). Як атрад партызанскі ішоў з баёў, Небагата ў атрадзе было штыкоў: Хто скалечаны, Хто паранены... Лужанін.

•••

Прымкнуць штык гл. прымкнуць.

Падняць (узняць) на штыкі гл. падняць.

Сустрэць (прыняць) у штыкі гл. сустрэць.

Як штык — поўнасцю, зусім (гатовы да чаго‑н., здаровы і пад.).

[Ад польск. sztych.]

штык ​2, ‑а, м.

Спец. Асобы марскі вузел пры звязванні тоўстых вяровак, канатаў.

штык ​3, ‑а, м.

Пласт зямлі на глыбіню палатна рыдлёўкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штык

т. 17, с. 477

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

штык м. вайск. Bajonétt n -(e)s, -e (гранёны); Séitengewehr n -(e)s, -e (клінковы);

прымкну́ць штык! (каманда) Séitengewehr pflanzt auf!;

кі́нуцца ў штыкі́ Sturm laufen*;

павярну́ць штыкі су́праць каго-н. Gewéhre gégen j-n úmdrehen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

штык

(польск. sztych, ад ням. Stich)

1) колючая і рэжучая халодная зброя, якая насаджваецца на канец ствала вінтоўкі, карабіна, аўтамата;

2) узброены салдат (як адзінка падліку пяхоты);

3) пласт зямлі на глыбіню палатна рыдлёўкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

штык, штых; багнет (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)