шта́бель

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шта́бель шта́белі
штабялі́
Р. шта́беля шта́беляў
штабялёў
Д. шта́белю шта́белям
штабяля́м
В. шта́бель шта́белі
штабялі́
Т. шта́белем шта́белямі
штабяля́мі
М. шта́белі шта́белях
штабяля́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шта́бель, -я, мн. -бялі, шта́белі, -бялёў і шта́беляў, м.

Правільна складзены рад чаго-н.

Ш. цэглы.

Укладваць штабялямі.

|| прым. шта́бельны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шта́бель шта́бель, -ля м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шта́бель м. шта́бель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шта́бель, ‑я; мн. штабялі, ‑ёў; м.

Роўна складзеныя ў адзін рад дошкі, бярвенні, будаўнічыя матэрыялы і пад. Абапал зямлянкі ляжалі штабялі сухога сасновага бярвення. Шамякін. Ля сцяны драўлянай прыбудовачкі гарбаціўся доўгі штабель цэглы. Савіцкі.

[Ад ням. Stapel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шта́бель м Stápel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шта́бель

(ням. Stabel)

роўна, у пэўным парадку складзены рад ці некалькі радоў чаго-н. (напр. ш. дроў, ш. шпал).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

шлі́хта

‘штабель’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шлі́хта шлі́хты
Р. шлі́хты шлі́хт
шлі́хтаў
Д. шлі́хце шлі́хтам
В. шлі́хту шлі́хты
Т. шлі́хтай
шлі́хтаю		 шлі́хтамі
М. шлі́хце шлі́хтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сажнёвы в разн. знач. саже́нный, сажённый;

с. шта́бель дроў — саже́нный шта́бель дров;

~выя кро́кі — саже́нные шаги́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брусча́ты, -ая, -ае.

1. Зроблены з брусоў (у 1 знач.).

Брусчатая хата.

2. Вымашчаны брусчаткай.

Брусчатая шаша.

3. Які мае форму бруска (у 1 знач.).

Штабель брусчатага матэрыялу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)