шляя́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. шляя́ шле́і
Р. шляі́ шле́й
Д. шляі́ шле́ям
В. шляю́ шле́і
Т. шляёй
шляёю		 шле́ямі
М. шляі́ шле́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шляя́, -і́, мн. шле́і і (з ліч. 2, 3, 4) шляі́, шлей, ж.

1. Частка збруі, рэмень, які прымацаваны двума канцамі да хамута, агібае ўсё тулава каня і падтрымліваецца папярочнымі рамянямі.

2. У парнай запрэжцы: шырокая лямка, якая замяняе хамут.

|| прым. шле́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шляя́ ж. шлея́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шляя́, ‑і; мн. шлеі, шлей; ж.

1. Частка збруі ў выглядзе рэменя, які ідзе ад хамута і агібае ўсё тулава каня і падтрымліваецца папярочнымі рамянямі. Андрэй сцебануў яго шляёй. Конь, напяўшыся, ірвануў з усіх чатырох. Пташнікаў.

2. Шырокі рэмень, які выкарыстоўваюць пры запрэжцы замест хамута.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шляя́ ж. Geschírrriemen m -s, -, Síele f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шляя́

(польск. szleja < чэш. šle, ад ст.-в.-ням. silo)

частка збруі ў выглядзе рэменя, які ідзе ад хамута і агібае ўсё тулава каня.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шле́йны гл. шляя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

szleja

ж. шляя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Паду́зы ’частка коннай збруі, шляя’ (Касп., Янк: З, Мядзв.). Гл. падгузы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шлея́

1. (часть сбруи) паўшо́ры, -раў ед. нет;

2. (лямка вместо хомута) шляя́, род. шляі́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)