шлячо́к гл. шляк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шлячо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шлячо́к шлячкі́
Р. шлячка́ шлячко́ў
Д. шлячку́ шлячка́м
В. шлячо́к шлячкі́
Т. шлячко́м шлячка́мі
М. шлячку́ шлячка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шлячо́к, -чка́ м. кайма́ ж., каёмка ж.; (кружевная оборка) подзо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шлячо́к, ‑чка, м.

Памянш. да шляк. Ручнік з зялёным шлячком.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шляк, -а́, мн. -і, -о́ў, м.

Палоска па краі тканіны іншага колеру або іншага ўзору.

Абрус з сінім шлякам.

|| памянш. шлячо́к, -чка́, мн. -чкі, -чко́ў, м.; прым. шлячко́вы, -ая, -ае.

|| прым. шляко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бардзю́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Шлячок, які абрамляе край шпалераў, тканіны і пад., а таксама наогул паласа, невысокае ўзвышэнне, якое абрамляе што-н.

Язмінавы б.

|| прым. бардзю́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Ко́ймачка ’шлячок’ (Мат. Гом.). Гл. кайма.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́нтмэйсар ’спецыяльная шавецкая прылада для апрацоўкі рантаў па краях абутку’ (Скарбы) — з ням. Rand ’край, шлячок, аблямоўка’ і Meißel ці Messer ’разец, зубіла, нож’, магчыма, праз ідыш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

obwódka

ж.

1. шляк; шлячок; беражок;

2. аблямоўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

obrzeże

н.

1. край; шляк, шлячок; беражок; кант;

2. борт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)