шарні́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. шарні́р шарні́ры
Р. шарні́ра шарні́раў
Д. шарні́ру шарні́рам
В. шарні́р шарні́ры
Т. шарні́рам шарні́рамі
М. шарні́ры шарні́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шарні́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Рухомае злучэнне дзвюх частак механізма, якое дазваляе ім паварочвацца пад вуглом.

Лямпа на шарнірах.

Як на шарнірах хто-н. (неспакойна хуткі ў рухах; разм.).

|| прым. шарні́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шарні́р м., тех. шарни́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Шарнір 5/313; 11/299

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

шарні́р, ‑а, м.

Рухомае злучэнне дэталей, канструкцый, якое дазваляе змацаваным часткам паварочвацца пад вуглом. Шаравыя шарніры. Устаноўка на шарнірах.

[Ням. Scharnier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шарнір

т. 17, с. 381

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

шарні́р м. тэх. Gelénk n -(e)s, -e; Scharníer n -s, -e;

на шарні́рах gelénkig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шарні́р

(ням. Scharbier, ад фр. charnière)

рухомае злучэнне дэталей, якое дазваляе ім паварочвацца толькі вакол агульнай восі або агульнага пункта.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

карда́нны шарні́р

т. 8, с. 65

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

шарни́р техн. шарні́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)