Чэ́хаў

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Чэ́хаў
Р. Чэ́хава
Д. Чэ́хаву
В. Чэ́хаў
Т. Чэ́хавым
М. Чэ́хаве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Чэхаў В. 5/475

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Чэхаў Антон Паўлавіч

т. 17, с. 338

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чэхаў Міхаіл Аляксандравіч

т. 17, с. 339

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чэхаў А. П. 1/44, 92, 188, 284, 334, 377, 436, 489, 579, 619; 2/34, 46, 249, 251, 252, 258, 412, 432, 482, 629; 3/106, 308, 343, 478, 482, 501, 564; 4/7, 18, 53, 85, 97, 109, 137, 206, 211, 230, 232, 267, 269, 388, 408, 468, 478, 547; 5/195, 294, 307, 427, 439, 446, 448, 521, 524, 525, 565; 6/39, 95, 168, 182, 196, 277, 284, 394, 442, 450, 487, 507, 589, 600; 7/60, 64, 65, 91, 252, 434, 479, 552, 566; 8/94, 110, 284, 399, 401; 9/53, 112, 113, 116, 228, 429, 517, 554; 10/22, 42, 45, 70, 192, 232, 241, 274, 300, 368—369 (укл.), 369, 384, 456, 519, 590; 11/66, 259, 275—276, 313, 540, 588, 626; 12/393, 450, 548, 550, 633, 634, 643, 646, 661

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Нацыянальны фронт чэхаў і славакаў 11/268, 269

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

чэ́х

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. чэ́х чэ́хі
Р. чэ́ха чэ́хаў
Д. чэ́ху чэ́хам
В. чэ́ха чэ́хаў
Т. чэ́хам чэ́хамі
М. чэ́ху чэ́хах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Чэ́хі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Чэ́хі
Р. Чэ́х
Чэ́хаў
Д. Чэ́хам
В. Чэ́хі
Т. Чэ́хамі
М. Чэ́хах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чэ́шскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Чэхіі, чэхаў, які належыць, уласцівы ім.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суту́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; незак.

Злёгку згінаць спіну; горбіцца. Багдановіч, як і Чэхаў, таксама быў, бадай, вышэй чым сярэдняга росту, злёгку сутуліўся, канфузліва пакашліваў. «Полымя». // Станавіцца згорбленым. Шырокія плечы сутуліліся і нельга было зразумець — ад старасці яны ці ад працы. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)