Чарні́ца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Чарні́ца
Р. Чарні́цы
Д. Чарні́цы
В. Чарні́цу
Т. Чарні́цай
Чарні́цаю
М. Чарні́цы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

чарні́ца

‘манашка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. чарні́ца чарні́цы
Р. чарні́цы чарні́ц
Д. чарні́цы чарні́цам
В. чарні́цу чарні́ц
Т. чарні́цай
чарні́цаю		 чарні́цамі
М. чарні́цы чарні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

чарні́ца

‘адна ягада чарніц’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. чарні́ца чарні́цы
Р. чарні́цы чарні́ц
Д. чарні́цы чарні́цам
В. чарні́цу чарні́цы
Т. чарні́цай
чарні́цаю		 чарні́цамі
М. чарні́цы чарні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

чарні́ца I ж. (одна ягода) черни́чина

чарні́ца II ж., церк., уст. черни́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чарні́ца, ‑ы, ж.

Уст. Жан. да чарнец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарне́ц, -няца́, мн. -няцы́, -няцо́ў, м. (уст.).

Манах.

|| ж. чарні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Чарніца,

рака ў Віцебскай вобласці, прыток р. Бярэзіна.

т. 17, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чарніца,

рака ў Віцебскай вобласці, прыток р. Будавесць.

т. 17, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чарніца,

рака ў Лагойскім р-не, прыток р. Цна.

т. 17, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Чарніца,

рака ў Смалявіцкім р-не, прыток р. Пліса.

т. 17, с. 235

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)