цячэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цячэ́нне цячэ́нні
Р. цячэ́ння цячэ́нняў
Д. цячэ́нню цячэ́нням
В. цячэ́нне цячэ́нні
Т. цячэ́ннем цячэ́ннямі
М. цячэ́нні цячэ́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цячэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. цячы.

2. Рух вады ў рацэ, а таксама вада, якая рухаецца.

Хуткае ц. ракі.

◊

Плысці па цячэнні — прыстасоўвацца да абставін, не выказваючы супраціўлення.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цячэ́нне ср.

1. (действие) тече́ние; ток м.; см. цячы́ 1;

2. (движение потока воды) тече́ние;

уні́з па ~нні ракі́ — вниз по тече́нию реки́;

цёплае ц. — тёплое тече́ние;

◊ плы́сці (плыць) па ~нні — плыть по тече́нию;

плы́сці (плыць) су́праць ~ння — плыть про́тив тече́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цячэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. цячы (у 1–6 знач.).

2. Рух вады ў рацэ, а таксама вада, якая рухаецца. — Супраць цячэння не так лёгка плысці... — уздыхнуў Крыўдзін. Гурскі. Рака Волма амаль на ўсім сваім працягу мае хуткае цячэнне. «Беларусь». // Рух у пэўным напрамку масы вады ў морах, акіянах, а таксама сама вада ў морах, акіянах, якая рухаецца ў пэўным напрамку. Цёплае цячэнне. Марское цячэнне.

•••

Ісці супраць цячэння гл. ісці.

Плысці па цячэнню гл. плысці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цячэ́нне н.

1. Flíeßen n -s, Strömen n -s;

2. (pyx вады, паветра, у напрамку) Strömung f -, -en;

уве́рх па цячэ́нні stromáuf(wärts);

уні́з па цячэ́нні stromáb(wärts);

су́праць цячэ́ння gégen den Strom (тс. перан.);

плы́сці па цячэ́нні mit dem Strom schwímmen*;

марско́е цячэ́нне Méeresströmung f;

віхраво́е цячэ́нне спец. Wírbelstrom m -(e)s, -ströme, Wírbelströmung f, turbulénte Strömung;

паве́транае цячэ́нне Lúftströmung f;

геагр. ве́рхняе цячэ́нне (ракі) Óberlauf m -(e)s;

ні́жняе цячэ́нне Únterlauf m;

сярэ́дняе цячэ́нне Míttellauf m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цячы́, 1і 2 ас. не ўжыв., цячэ́; цяку́ць; цёк, цякла́, -ло́; незак.

1. Ліцца струменем, патокам у якім-н. напрамку.

Рака цячэ між гор.

Кроў цячэ з раны.

2. перан. Бесперапынна плаўна гучаць.

Цякуць гукі музыкі.

3. Прапускаць вадкасць у выніку няспраўнасці (праз дзірку, адтуліну і пад.).

Вядро цячэ.

4. перан. Праходзіць, працякаць (пра час).

Цякуць гады.

|| наз. цячэ́нне, -я, н. (да 1 і 4 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Цячэнне вязкае 7/464

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ірмінгера цячэнне 1/558

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ламінарнае цячэнне 3/468; 6/252; 10/337, 595

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Турбулентнае цячэнне 3/468; 6/252; 10/337 (іл.), 595; 11/367

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)