царко́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Служыцель царквы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

царко́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. царко́ўнік царко́ўнікі
Р. царко́ўніка царко́ўнікаў
Д. царко́ўніку царко́ўнікам
В. царко́ўніка царко́ўнікаў
Т. царко́ўнікам царко́ўнікамі
М. царко́ўніку царко́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

царко́ўнік м., разг., уст., в разн. знач. церко́вник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

царко́ўнік, ‑а, м.

Разм.

1. Служыцель царквы. Ужо ў сваіх першых творах сын былога парабка і парабчанкі [Кузьма Чорны] выстаўляе на ўсенароднае асмяянне хцівых царкоўнікаў, ксяндзоў, папоў. Вітка. Археалагічныя даследаванні дапамаглі абвергнуць сцвярджэнне царкоўнікаў аб тым, што рэлігія існавала вечна і што ў рэлігійнасці заключаецца самае галоўнае адрозненне чалавека ад жывёлы. Штыхаў.

2. Той, хто адстойвае і прапагандуе рэлігію і царкоўную ідэалогію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

церко́вник уст., разг. царко́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прынашэ́нне, ‑я, н.

Уст. Дар, падарунак. — Ці вялікія маеце прынашэнні ад прыхаджан? — [спытаў Мікалай Карлавіч]. Царкоўнік затрапятаўся. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

царко́ўніца, ‑ы, ж.

Разм.

1. Уст. Жонка царкоўніка (у 1 знач.).

2. Жан. да царкоўнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cleric

[ˈklerɪk]

1.

n.

клерыка́л -а, царко́ўнік -а m.

2.

adj.

царко́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

churchman

[ˈtʃɜ:rtʃmən]

n., pl. -men

1) духаўні́к -а́ m.

2) царко́ўнік -а, ве́рнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)